هيچ گاه فراموشم نمي شود
آن زماني را كه كودكي خورد سال بودم
و در يكي از ييلاقات مشهد تابستان را به همراه خانواده سپري مي كرديم . تابستاني بود كه اتفاقا يكي از خوش قلبها (به دليل كودكي دقيقا يادم نيست كه سيد جواد بود يا سيد كريم) به مرخصي آمده بودند . هيچ وقت يادم نمي رود كه مرا بر روي دوشش مي گذاشت و پله هاي بلند منتهي به ايوان را دوتا يكي طي مي كرد و من هم همينطور مي خنديدم . بر روي دوشش انگار آسمان زير پاهاي من بود .
روحشان شاد راهشان پر رهرو باد.